Archive for category: Recenzja

Simurgh to perski smok. I nadlatuje nad stoły polskich graczy w iście baśniowej oprawie. Grafika planszy i kart jest przepiękna, a sama plansza ogromna, a mój stół… za mały. Na planszy, wśród uliczek perskiej metropolii znajdziecie pełen przepychu budynek biblioteki, zbrojownię, kuźnię, market…  To  miejsca, w których nasi wasale (wśród nich smoczy jeźdźcy i włócznicy) wykonują przydzielone im rozkazy, by mnożyć nasze zapasy. A te będziemy zdobywać, dzielić, handlować nimi i zbywać, by tylko móc poskromić kolejne smoki. Dieta naszych wasali jest skromna – mięso z warzywami, ale nie o różnorodność tutaj chodzi, tylko o jakość. To „coś” czerwonego, co widzicie na zdjęciach poniżej, to nie żaden kotlecik, to prawdziwy krwisty stek. Do tego warzywo jak drzewo – po takiej diecie  smoczym jeźdźcom i włócznikom naprawdę chce się śmigać po planszy. No i smokom, oczywiście:) Smoczy jeźdźcy na ich grzbietach nadlecą nad dzikie wzgórza – modułową planszę, na którą składają się grube i wytrzymałe kafelki. Powiem szczerze, że przy tej grze nie ma stresu, że bardziej nerwowi albo dzieciaki coś pogniotą. Simurgha nie tylko się rozkłada z przyjemnością, ale i składa. Trudno cokolwiek uszkodzić. Prócz porządnego steka i zielska, w pudełku znajdziecie jeszcze drewno i kamień (duże drewniane kloce), a także miecze symbolizujące siłę i „kilka kilogramów” wspomnianych wyżej kafelek. Czytaj dalej

GRA O TRON, TYLKO, ŻE W SZKOCJI.

9 znaczników, miecz i 98 kart. Tylko tyle wystarczy, aby utorować sobie drogę do tronu Szkocji. A wszystko to znajdziecie w niewielkim pudełku od firmy Z-MAN GAMES.

Znaczki posiadają symbole szkockich klanów. Miecz, choć nienaostrzony, jest solidny i na pewno przyda się w walce. Karty ze spadami posiadają sugestywne arty. Od razu widać, że pochmurno i smutno w tej rozdartej między klany Szkocji. Szkoci walczą albo stoją zadumani, ale są i tacy co wędrują po bezludnych wzgórzach.  Wyjątkowy jest przedstawiciel klanu Forsyth, który wygląda jakby pozował do zdjęcia. Tak czy inaczej, gdyby nie spódniczki w kratę, można by pomyśleć, że panowie walczą o homerycką Troję, a nie tron Szkocji. Bo w Lords of Scotland właśnie o tron Szkocji chodzi. Aby go zdobyć, gracze będą zabiegać o przychylność klanów i z potyczki na potyczkę zbierać wokół siebie ich przedstawicieli. Nie jest łatwo, bo większość Szkotów jest niesubordynowana i pyskata. MakGill’e, Cockurn’y, Scott’y, Wemyss’e – wszyscy chcą tylko po pysku się okładać i nikt nie chce się bratać. A każdy z tych MakGill’ów i Wemyss’ów ma swoją taktykę i choć część z nich to zwyczajne wsiowe chłopaki do których przemawia tylko pięść, to większość jednak kombinuje. Klany nie wierzą lordom, lordowie nie ufają klanom. I oto mamy już obraz rozgrywki, gdzie każdy każdemu wilkiem. Czytaj dalej

Wielu z was zapewne dobrze już zna arenę Tash-Kalar, jej popękaną posadzkę, ten wszędobylski piasek, którego monotonię burzą jedynie symetrycznie rozmieszczone pola – niebieskie i zielone. Jest jeszcze krew naszych bohaterów, ale ta szybko idzie w zapomnienie, bo nadchodzi kolejna tura i gwałtowna wymiana ciosów. To właśnie nasz Tash-Kalar.

A teraz wyobraźcie sobie, jak dobrze wam znaną arenę skuwa lód. A wszystko to za sprawą nowej szkoły Wiecznego Mrozu, gdzie królują Przywoływacz Zimy, Chochlik Mrozu, Śnieżny Potwór czy Niedźwiedź Polarny.

Gra, dodatkową talią Wiecznego Mrozu, już od pierwszych partii wzbudza ciekawość, ale zachwyceni będziecie po długiej mroźnej zimie zaciętych partii. Bo, żeby nacieszyć się nową szkołą Tash – Kalar i skutecznie drzeć pasy z wroga, nie ukrywam, że potrzeba trochę cierpliwości. Ale dla prawdziwych wyznawców szkoły Tash-Kalar – jestem o tym przekonany – zabrzmi to jak wyzwanie. Bo ta talia pozwala rozsmakować się w rozgrywce.

Wprowadzono nowe zasady, takie jak choćby efekt mrozu. Kartę postaci po zagraniu można odłożyć na bok, wtedy ma ona dodatkowe działania do wykorzystania w dogodnej chwili. Burzy to nieco taktykę znaną z poprzednich talii. Możemy także, zagrywając karty, skuć arenę lodem – dosłownie, niestety ponosząc przy tym straty, ba! Po przywołaniu choćby Iluzjonisty Zimy albo Twórcy Kryształów na naszym zagraniu doraźnie skorzysta przeciwnik. Ale gdy lód nieco popęka, nadchodzi nasza kolej i spod lodowej zbroi wyłania się lodowa potęga. Grając tą szkołą, trzeba nieco więcej planować, by uderzyć w odpowiednim momencie, wykorzystując potencjał i rozstawienie wroga. Cudownie!

Oczywiście nie brakuje tez nagiej mroźnej siły Lodowego Potwora czy Niedźwiedzia Polarnego. Nie brak też tej szkole ruchliwości, choćby pod postacią Chochlika Mrozu.

Czy warto zostać mistrzem nowej szkoły?

Nie ma co się rozpisywać. Zdecydowanie tak. To niesamowite, jak te karty ze sobą współdziałają. Dla miłośników szkoły Tash-Kalar nowa talia to wiele… – wierzcie mi, wiele, wiele… godzin doskonałej taktycznej zabawy. Polecam z całego serca.

Zdjęcia gry ze strony wydawcy.

 

Tash – Kalar

Wyobraźcie sobie arenę. Popękana posadzka, w piasek wtapiają się symetrycznie rozmieszczone pola – niebieskie i zielone. Uważajcie, bo to, gdzie postawicie stopę, będzie miało ogromne znaczenie.

Wyobraźcie sobie widownię, która domaga się od was spektakularnego tańca z mieczem w ręku albo przywołania istoty – pozostawi po sobie tylko zgliszcza.

Wyobraźcie sobie Czempiona zakutego w srebrzystą stal, Uzdrowiciela Klanu rodem z książek Howarda albo Kościaną Katapultę – śmiercionośną zabawkę rodem z horroru.

 

Wyobraźcie sobie to wszystko, a potem zaufajcie Mistrzom Szkoły Tash-Kalar!

Już pierwsze boje na arenie rozbudzą waszą ciekawość.

Z każdą rozgrywką, kolejny bój będzie bardziej krwawy.

Po tuzinie rozgrywek będziecie zachwyceni.

Czytaj dalej

 

Śnią się wam czasami korytarze? Mnóstwo korytarzy i pokoi, a w każdym z nich tajemnicze drzwi. Nie wszystkie są otwarte. A tam, gdzie klamka ustąpi pod naciskiem waszych spoconych z przerażenia dłoni, pojawiają się widoki, których nie chcielibyście widzieć. I kolejne pokoje i tajemnicze przejścia. W grze „Ucieczka: Świątynia zagłady” jest podobnie. Czytaj dalej